جوشکاری قوس الکتریکی با استفاده از یک منبع تغذیه برای تولید یک قوس الکتریکی بین الکترود نصب شده در یک مشعل و یک فلز دو قطعه را به صورت دائم به هم متصل میکند.
این قوس یک جریان الکتریکی است که بین دو الکترود در طول ستونی از گاز یونیزه شده که قادر است گرمای لازم جهت ذوب کردن فلز را تامین کند جاری است. گرما از طریق یک کاتد با بار منفی و یک آند با بار مثبت تولید شده است. الکترود معمولا یک میله یا سیم بخصوص است که نه تنها جریان را منتقل میکند بلکه ذوب شده و فلز پر کننده را در محل اتصال تامین میکند.
تاریخچه:
”موسیان” در ۱۸۸۱ قوس کربنی را برای ذوب فلزات مورد استفاده قرار داد.
”اسلاویانوف” الکترودهای قابل مصرف را در جوشکاری به‌کار گرفت.
”ژول” در ۱۸۵۶ به‌فکر جوشکاری مقاومتی افتاد.
”لوشاتلیه” در ۱۸۹۵ لولهٔ اکسی‌استیلن را کشف و معرفی کرد.
”الیهو تامسون” از جوشکاری مقاومتی در سال ۱۸۷۶ استفاده کرد.
در جریان جنگ‌های جهانی اول و دوم، جوشکاری پیشرفت زیادی کرد. احتیاجات بشر به‌اتصالات مدرن، سبک، محکم و مقاوم در سال‌های اخیر و مخصوصاً بیست سال اخیر، سبب توسعه سریع این فن شده‌است.
نحوه اتصال قطعات کار:
قوس بین کار واقعی و الکترود (میله یا سیم) در امتداد مسیر اتصالشان تشکیل میشود. این قوس حرارت مورد نیاز برای ذوب الکترود و فلز پایه را فراهم می کند و گاهی اوقات نیز ابزاری برای حمل فلز مذاب از نوک الکترود به قطعه کار میباشد.
این گرمای شدید (حدود ۶۵۰۰ درجه فارنهایت در نوک) در مفصل بین دو بخش اعمال میشود و باعث ذوب شدن و به هم آمیختن با فلز پر کننده مذاب در پی این دو میشود. در الکترود های مصرفی این گرما باعث ایجاد قطرات مذاب میشود که جدا شده و در طول ستون های قوس الکتریکی به سمت قطعه کار منقل میشود.